HIMNO. TEXTO DA INTERVENCIÓN DE EMILIO MESÍAS
PEDRO ESTARÍA ORGULLOSO ...
Publicamos unha copia do texto no que o autor do himno, Emilio Mesías, xustifica e explica todo o proceso de composición da letra e música do mesmo.
Ares, 4 de agosto de 2012
Intervención de Emilio Mesías Farías na presentación oficial do “Himno ao Numancia”
(Campo de Prados Vellos, 27 de Xullo de 2012)
A sociedade actual está constituída basicamente por homes e mulleres, na cal o seu bo facer repercute directamente nun progreso lóxico que avanza co tempo, facendo asimesmo madurar este.
Cando as individualidades destes homes e mulleres se transforman en grans dun traballo colectivo xorde un resultado marabilloso, un resultado digno de celebrar.
Isto é o que acontece coa Sociedade Deportiva e Recreativa do Numancia de Ares. O Numancia é un de tantos patrimonios creados e mantidos por homes e mulleres a través de moitos anos. Teño falado moitas veces con amigos e compañeiros que xogaban noutros equipos en toda Ferrolterra, e moitas das veces para eles o Numancia era “El Ares”, xa que logo, Ares viría ser o corpo e o Numancia a pel.
Nos da miña xeración alá polos anos oitenta, había unha división á hora de escoller ou matar o tempo nas horas de lecer que nos deixaba o cole. Así, uns ían ao Numancia ou ao Clube de Remo e outros íamos ás clases de Gaita nunha Escola Municipal que foi o xerme dunha formación –a Banda de Gaitas de Ares- pola que tantos e tantos nenos e nenas pasamos e das que tantos e tantos percusionistas e gaiteiros e gaiteiras saíron.
Así e todo, eu tiven a sorte de “picar” tamén nuns anos no Numancia. Recordo os entrenadores Manel, Manolo “o do banco” ou Javi “o Guerrero” quen me recorda continuamente que eu e máis Dani de Valentín viñamos aos adestramentos a facer o Chiste… Xa daquela éramos uns incomprendidos…
Mil e unha anécdotas dos compañeiros e dos homes e mulleres que traballaron naquel tempo no noso equipo.
Pero o vínculo que eu sinto co Numancia vén xa de máis atrás, meu irmá Rafa xogou -e bastante ben polo que contan- eiquí, e tamén noutros equipos da comarca e meu pai, foi un deses homes que traballaron incombustiblemente para este clube, era dos que valaban o campo no Xuncal os domingos pola mañá para preparar o campo, foi dende limpabotas a Presidente pasando por adestrador, xogador, árbitro nos partidos de fútbol feminino… etc, foi como un de tantos homes que a dia de hoxe adican horas e horas a este club. Hai poucos anos recibiu, xunto a un grupo reducido de compañeiros, unha mención deste Clube por levar 50 anos de socio.
Foi para min un orgullo, polo tanto, recibir esta encomenda; a de compoñer un himno para este –tamén- meu clube. Teño que recoñecer que non me fixen de rogar. Aceptei esta encomenda coma unha oportunidade, unha oportunidade de poder facer algo dende o meu campo que é a música e así ser partícipe desta familia de vermello e azul.
Á hora de abordar a composición dun “Himno” hai que ter en conta varios parámetros, e máis aínda se do que se trata é de compoñer letra, música e deixalo gravado.
Ao meu parecer o Himno ao Numancia ten que ser sinxelo, como somos a xente de Ares, a maioría…, e debe falar e contar aquelas cousas que, logo do tempo pasado, deixaron pouso pola importancia que tiveron e son referencia na sociedade. Condensar todo iso nunha letra foi algo traballoso, pero tiña por sorte unha historia xa coñecida que escoitei moitas veces na miña casa.
Resumo o significado da letra:
“Do Xuncal a Prados Vellos, unha historia que contar
a pelota que nos une, xa non deixa de rodar.”
Esta historia comeza hai moitos anos e segue en vigor a día de hoxe, hai un elemento central que une á xente do Numancia, a pelota, o balón, que comezou a rodar por iniciativa dunha xente e que dende aquela xa non deixa de rodar. A historia do Numancia escribirase dia a dia mentres a pelota siga a rodar.
“Siareiros nas bancadas, deportistas a xogar
todos xuntos desfrutando, deste encontro fraternal”
Todo equipo que se precie, sexa do deporte que sexa, conta con dous elementos importantes á hora de actuar, á hora de xogar e, en certa medida, o éxito depende da engranaxe perfecta entre estes dous elementos; os deportistas, que xogan e os siareiros, que animan. Todos gozan e sufren a un mesmo tempo.
“Rompe e Racha, Aresano, desta unión nacimos nós
de vermello a camiseta no Numancia o corazón”
O Numancia comezou da mellor maneira posible, é dicir; comezou coa unión de dous equipos, unha unión que está chamada a perpetuarse de por vida. Como somos? De vermello a camiseta. Como sentimos? No Numancia o corazón.
“Ás mulleres loitadoras que ao noso club ergueron
E aos homes que adicaron o mellor dos seus momentos”
Quixen deixar patente unha das historias máis bonitas desta Sociedade; e quixen que quedase reflexado o que eu entendo por un acto de xustiza. Nunha das peores épocas do Numancia, cando estivo a piques de desaparecer por mor dunhas débedas acumuladas ás que non se podía facer fronte, aparece a figura da muller. A muller é o elemento máis importante da sociedade galega ao longo da historia. Daquela foi a iniciativa dun grupo de mulleres que patearon e peitearon o Concello de cabo a rabo pedindo axuda económica a veciños e veciñas.
Esta actuación non só consiguiu o obxectivo final senón que ademais, foi quen de prender unha mecha de sensibilización na veciñanza aresá, ao respecto de que a partir de aí moita xente identificou o Numancia como algo que lle era propio, de seu. Un orgullo.
E non podemos esquecer tampouco o traballo dos homes; dos que están agora, dos que estiveron hai moitos anos e dos que, estando eiquí nos deixaron como unha perda irreparable, anque siguen estando hoxe presentes nos nosos pensamentos pois sabemos que de actos como o de hoxe -por exemplo- Pedro, estaría orgulloso.
-Entonamos este canto que resoa no areal
é alento ao noso equipo, nos partidos; a gañar.
Por toda esta xente, por todos e todas nós é este canto que cantamos con orgullo, un alento ao noso Numancia, que en cada partido como xogo que é, sae a gañar.
Non vou a estenderme en explicar a parte musical, só dicir que consta dunha liña melódica moi sinxela para que sexa doado de aprender e de interpretar. Un compás de 6/8 a ritmo de marcha, pensado tamén para interpretarse con gaitas e instrumentos que son comúns nas formacións musicais aresás.
Quero por último agradecer a colaboración á hora da gravación do Proxecto Vocal Concerto-Tempo e do percusionista e exalumno Sergio Sande Casal, que me axudaron a completar o traballo que soará neste campo.
Escollín ao Concerto-tempo sinxelamente porque é o mellor coro de Ferrolterra-Eume-Ortegal e un dos mellores de Galicia. Hoxe reitérolles o meu agradecemento unha vez máis por estar eiquí.
E sen máis, quero facerlle entrega ao Numancia, da gravación do Himno e das partituras para que quede constancia deste acto. A continuación escoitaremos o Himno.
Aproveitando que vimos de celebrar o dia da Patria Galega, despídome cunha frase de Castelao, da súa Alba de Groria:
“Que a fogueira do espírito siga quentando as vosas vidas, e que a fogueira do lume nunca deixe de quentar os vosos fogares.”
Moitas grazas a todos e a todas.
Emilio Mesías Farías;
en Ares, a 27 de Xullo de 2012.
*Ficha Técnica da Gravación:
“Himno ao Numancia”
Letra e Música: Emilio Mesías Farías
Técnico de Gravación: Victor Gacio
Gravado en Anca- Neda, entre Xuño e Xullo de 2012
Proxecto Vocal Concerto-Tempo: Voces
Sergio Sande Casal: Caixa, Bombo
Emilio Mesías Farías: Gaitas, Zanfonas, Mesanfonatra, Acordeón, Sintetizador.