ARILD, O NUMANTINO NORUEGUÉS: “AQUÍ SEMPRE HAI UNHA BOA ESCUSA PARA CELEBRAR ALGO”
Desde hai unhas temporadas, o Numancia contaba cun reforzo nas súas sesións de adestramento semanais: Arild, o noruegués, o corpulento defensa que “atemorizaba“ aos dianteiros aresáns.
Ares, 11 de decembro de 2010
E agora, nas vésperas da súa marcha, queremos ofrecerlle na nosa web un espazo para que nos deixe as súas opinións acerca de diversos temas.
- Arild, chegaches para participar na construción das fragatas. Cantos aos levas aquí?
- Uns tres anos e medio.
- Por que decidistes quedaros en Ares e non en Ferrol?
-
Pois foi por seguir o ronsel dos primeiros noruegueses que chegaron a esta zona, e porque nos dixeron que tanto os nenos como os adultos estaban moi contentos en Ares.
- Contigo tamén veu a túa familia, a túa muller e os teus fillos. Tivestes problemas de adaptación?
- Sempre hai pequenos detalles que debemos aprender e ter en conta, pero recoñezo que nunca representaron un gran problema nin para min nin para os meus.
- Que foi o que máis vos estrañou dos nosos costumes?
- Sorprendeunos que a xente fose tan sociable e aberta. Aquí sempre hai unha boa escusa para celebrar algo.
- Cal é a comida galega que máis che gusta?
- Gústame moito o marisco e o lacón con grelos.
- Probaches os percebes?
-
Si, comínos varias veces e gústanme moito. Case diría que os prefiro antes cás tripas...
- Seguro que visitastes parte das cidades e vilas galegas. Con cal te quedarías?
- Toda Galicia me encanta, pero teño unha especial predilección polas Rías Baixas.
- Antes de chegar a Galicia, coñecías a existencia da nosa comunidade?
- Si, xa oíra falar de Santiago de Compostela e da Coruña, grazas ao Super Depor.
- Como xa comprobaches, temos un idioma propio e diferente ao resto dos españois. Despois destes anos, entendes o galego?
- Non perfectamente, pero si coñezo varias palabras.
- Indícanos algún monumento galego que te impresionara.
- A catedral de Santiago e a Torre de Hércules
-
E que paisaxe destacarías?
- Destacaría varias, pero teño predilección pola praia de Seselle. Pasear por ela dáme unha gran tranquilidade e reláxame moito.
- O noso clima é máis suave có voso. Botas de menos a neve?
- Non, só polo Nadal.
- Como definirías á nosa xente?
- Aberta, simpática e moi hospitalaria.
- Entremos agora en materia futbolística. En Noruega, xogabas ao fútbol?
- Si, claro, por suposto.
- De que categoría eran os teus equipos?
-
Máis ou menos do mesmo nivel có Numancia de Ares
- E de que xogabas, cal era a túa posición no campo?
- Sempre ocupei posicións defensivas pero iso si, con vocación ofensiva.
- Seguro que o fútbol noruegués é máis físico có noso. Estás de acordo?
- Si, evidentemente que en Noruega temos un fútbol máis físico. Aquí, en España, é máis técnico.
- E no teu país hai tanta afección ao fútbol coma aquí, en Galicia?
- Non, tanta non.
- Os vosos siareiros son tan “entusiastas” como aquí?
- Non, alí o fútbol vívese de forma diferente.
- E cal é o comportamento con respecto aos árbitros?
- Semellante ao de aquí. Paréceme que é unha materia pendente en todo o mundo.
-
Cal é o equipo dos teus amores?
- En Noruega, o Brann. Ademais, son un gran seguidor do Liverpool e do Barcelona.
- Por que razón pensas que non veñen máis xogadores do teu país á nosa liga?
- Porque non teñen suficiente nivel e porque é complicado polo tema da lingua.
- E que opinas do Numancia?
- Paréceme que está realizando un bo traballo, especialmente cos mozos, nunha comunidade pequena coma esta de Ares.
- Como habitual nos adestramentos de Prados Vellos, e despois de coñecer o traballo de varios adestradores, valora o nivel de preparación dos mesmos.
- Pois vexo que teñen un nivel máis que aceptable. Certamente, están a realizar un excelente labor.
- Os domingos tamén acodes a Prados Vellos para ver os partidos do Numancia. sorpréndete o ambiente que se crea entre os afeccionados?
- Gústame o ambiente dos partidos, a camaradería da xente e o simpático dos comentarios.
- Nunha vila coma Ares, cunha poboación de cinco mil habitantes, entendes que as instalacións deportivas son suficientes?
- Non están mal, pero sempre podemos mellorar.
- Estás disfrutando dos teus últimos días no noso país. Quedanche gañas de volver, aínda que sexa de vacacións?
- Claro, para min e para a miña familia será unha obriga volver a Ares todos os veráns.
Pois para nós tamén será unha obriga non esquecerte, Arild. Botarémoste en falta no campo e tamén nas ceas, onde a túa simpatía e alegría contribuía na creación dun ambiente de camaradería total. Coma se di nestas ocacións, Arild, foi un pracer e un honor para toda a familia numantina contar coa túa presenza. Sorte para ti e para a túa familia nesta nova andaina que ides comezar e ata sempre.
Discurso de despedida de Arlid.
El Fútbol era la lengua más internacional que yo conocía cuando llegué aquí hace ya tres años y medio, y nada más llegar contemplé la posibilidad de jugar a fútbol con vosotros. Os puedo asegurar que es algo de lo que nunca me arrepentiré. Todas esas personas maravillosas que he conocido aquí, ya sean jugadores, entrenadores o miembros de la directiva, son personas a las que ya siempre consideraré como amigos.
El ser parte de este club ha hecho que me sienta como uno más de Ares. Cuando me doy una vuelta por el paseo y la gran maryoría de los chicos del Numancia me saludan, aunque muy bien podría ser su padre, he de reconocer que hace que me sienta muy bien y he llegado a la conslusión de que es difícil encontrar mejor manera de verme como parte de vuestra comunidad.
Es evidente que el fútbol ocupa un lugar destacado dentro de la cultura española. Me siento muy afortunado de haber vivido entre vosotros logros tan importantes de vuestro equipo nacional como haber ganado la Copa de Europa de selecciones y el Mundial. Será un placer para mi, ya de vuelta en Noruega, explicarle a mis compatriotas estas vivencias.
De todas formas el haber sido partede un club de fútbol que milita en la Segunda División Regional y en el que la gente va a ver los partidos de casa, tomar una cervecita y a pasarlo bien, ha sido algo completamente nuevo para mí, Ahora tengo claro que esto también forma parte de la cultura del fútbol española y gallega.
Ahora ha llegado el momento de que me vaya de España, y también he de deciros que abandono la Marina Noruega después de 22 años de servicio en la misma. De todas formas, que no os quepa duda de que seguiré con mi mentalidad de guerrero y de que en mi corazón siempre habrá un lugar reservado para Ares y para todos vosotros.
Y como pequeña evidencia de mi reconocimiento y de mi gratitud me gustaría haceros entrega de mi sable.
Quiero que veais en él un símbolo de la lucha leal entre caballeros que es lo que en mi humilde opinión debe ser el fútbol.
Gracias por todo y hasta siempre.
Entrevistas 
| 
| 
